Κοιμήσου... εγώ τον ύπνο σου δεν ήλθα να ταράξω
δεν ήλθα εδώ στο μνήμα σου ούτ’ ένα λουλουδάκι
απ’ όσα το στολίζουνε κρυφά να ξεριζώσω.
Κοιμήσου... Xάρου, ποιητά, την άφθαρτη γλυκάδα,
που ζωντας επεθύμησες και που νεκρός χορταίνεις.

Άφες κ’ εμένα να χαρώ, άφες με να πιστεύσω
ότ’ η ψυχή του ποιητού στην ευμορφιά του κόσμου,
εις τη μεγάλη του Παντός αθάνατη αρμονία
είναι γλυκύ κελάδισμα, είναι παλμός αγάπης,
που φεύγει εδώθε να κρυφθεί μες στην καρδιά του Πλάστου.

Κοιμήσου... οι χρόνοι φεύγουνε δυστυχισμένοι, μαύροι...
Απ’ την αιωνιότητα, που σ’ έχει αγκαλιασμένον,
σταλάζουνε σιγά, σιγά... και πάσα των ρανίδα
πνίγει χιλιάδες γενεές. Στου τάφου σου το χώμα
χύνει δροσούλα και ζωή, ρόδα σκορπά και δάφνες.

Τρεις χρόνοι τώρα πέρασαν... ήλθα να γονατισω
στο μνήμα σου και να σου πω να μη καταφρονέσεις
το χάρισμα μου το φτωχό... Για το μνημόσυνό σου
σό `φερα νεκρολίβανο, σό `φερα κι αγιοκέρι.