Αναστηλώνεται ο Μοριάς... η Ρούμελη μουγκρίζει
ιδρώνουν αίμα τα βουνά, το δάκρυ πλημμυρίζει
παντού παράπονο βαθύ κι αλαλαγμοί και θρήνοι.
Διαβαίνει μαύρ’ η άνοιξη τα ρόδα μας, οι κρίνοι.
Λησμονημένοι τήκονται και τα πουλιά σκιασμένα
αφήνουν έρμη τη φωλιά και φεύγουνε στά ξένα.
Στου Γερμανού το μέτωπο κρυφά γλυκοχαράζει
του Γένους το ξημέρωμα πάσα ματιά του σφάζει.
Διωγμέν’ από τον Κάλαμο, με την ψυχή `ς το στόμα.
Χιλιάδες γυναικόπαιδα, δε βρίσκουν φούχτα χώμα
να μείνουν ακυνήγητα κι ο Χάρος δεκατίζει
ρυάζεται ο Βάλτος, σα θεριό τη χαίτη του ανεμίζει
φλόγα παντού και σίδερο δε θ’ απομείνει λόθρα.
Στην Κιάφα νεκρανάσταση `ς του Πέτα καταβόθρα
πέτρα δε μένει ασάλευτη κλαρί χωρίς κρεμάλα
κι όταν το χέρι εχόρταινε κ’ έπεφτε στομωμένο
να ξανασάνει το σπαθί `ς τη θήκη ξαπλωμένο.
Εφώναζε ο αντίλαλος "Χτυπάτε πολεμάρχοι!
Απ’ άκρη `ς άκρη ο χαλασμός Κρεμούν τον Πατριάρχη".