Γλυκό μου στήριγμα,
καμάρι μου και λουλούδι,
τα πράγματα της καρδιάς τρόπος δεν είναι να χαθούν.
Μείνε μαζί μου. θα σου μιλήσω με πάθος και δακρυσμένα μάτια
για τον ουρανό της Θεσσαλονίκης,
την εικοσαετή ορφάνια μου,
τον ισάδελφο Τσιτσάνη,
τα νοτισμένα χώματα των Χασίων,
τους ολόδροσους κλώνους για τις θεϊκές γυναίκες του Ελύτη και του Μόραλη.
Ακόμη θα σου περιγράψω την δολοφονία του Ιάκωβου Πατιερίδη
τον Οκτώβριο του 1944,
θα σου παραστήσω πώς βαδίζουν οι ορθόδοξοι ρεμπέτες
και πώς χορεύουν ζεϊμπέκικο στην ταβέρνα του Φραγκούλη στην Μπάρα.
Αγάπησε με δύναμη.
Αυτό αρκεί.