Σπασμένα αγάλματα, σπασμένες κολώνες
όνειρα σπασμένα,
εδώ στη χώρα του θανάτου.

Στην κόλασή μας κυβερνούν οι άδειες κάρες
κι είναι κλειδοκράτοροι κουφάρια με κόγχες
αδειανές.
Πολεοδόμοι για τις πολιτείες του θρήνου
μαστορεύουν τα λαγούμια που παχαίνει το
σκουλήκι
χτίζοντας πλατιά κοιμητήρια
για να χωρέσουν ζωντανοί και πεθαμένοι.

Σώσον ελέησον! Μα ποιος σ’ ακούει
και ποιος θα σώσει από το στεναγμό του το
λυταρωμένο.
Παλιά κατάρα μας βαραίνει
μ’ αυτά τ’ απανωτά νεκρόδειπνα που ζούμε.

Στην πλατεία τα χάλκινα και τα κρουστά
αλαλάζουν
λοφία φανταχτερά, χρυσές φούντες στα
σπαθιά
κι η βασιλική δαλματική στους ώμους.

—Παντρεύεται ο Χάρος τη Ροκάνα—