Θυμούμαι! Και τη σκέψη μου
σκορπίζω και συνάζω
κι ως πέρα απ’ τα όρια της ψυχής
κατάκρυα αναγαλλιάζω.

Και άγιος τάφος λάμπουνε
χαράς, που τα μυρώνει,
τα χείλη, που κι η ανάσα μου
δεν `γγίζει, δε σπιλώνει...
Είσαι ο Θεός ο Άναρχος

στη γην ανθρώπου αθέου
και το θεό το φίλησε
ο άνθρωπος του Ωραίου!