Ω πλάσμα, εσύ, της ώριας πιραντέλειας τέχνης!
Ως βλέπω σε με πιάνει δέος και τρόμος.
Στης φαντασιάς το ξάρτι ο νους Λοστρόμος
και καλλιτέχνης.
Ανήμπορος νογά βαριά φουρτούνα
π’ ανήλεη του σπρώχνει ο έρωτάς σου
Σκούνα,
ανεμόδαρτη κι εγώ κράζω σου στάσου
ω κοπελιά,
ως στέκει μες τα καπελιά
ο κάπελας στην κάργα αναδουλειά.

Η αγνότη σου εικοσιτεσσάρω καρατιώνε
στου πόθου μου τ’ ακουαφόρτε αντέχει
και στης αποθυμιάς το σαραφλίκι.
Η απομονή `ναι αβάσταγη. Ω πόνε!
Κι ως απ’ τη μπάνκα το μηναίο τρέχει
κατέβαινε καν λίγο χαρτζιλίκι.