"Θεέ μου! πόσον ίσχνευσα! Το νεαρόν μου στήθος
"κατήντησε κατάξηρον, ψυχρόν ως τάφου λίθος.
"Μία φλόγα ακαταδάμαστος τους πνεύμονάς μου καίει,
"εξήρανε το σώμα μου, έκαυσε τα οστά μου

"κι ο οφθαλμός μου προ πολλού δε δύναται να κλαίει.
"Η φλόγα μου απερρόφησε κι αυτά τα δακρυά μου.
"Ελπίζω, ελπίζω πάντοτε στου μνήματος την δρόσον,
"αλλά ώς πόσον μάταια θα την προσμείνω, ώς πόσον;
"Τα φύλλα πλέον ήρχισαν κατάξηρα να πίπτουν

"ήρχισαν κι αι κυπάρισσοι τα μήλα των να ρίπτουν
"και να τ’ αφήνουν να κυλούν επάνω των μνημάτων
"κι εγώ νεκρός από πολλού δε δύναμαι να πέσω,
"δεν δύναμαι να κοιμηθώ εν μέσω των ασμάτων
"της μελαγχολικής γλαυκός δε δύναμαι να θέσω

"την έρημήν μου κεφαλήν επάνω εις λίγον χώμα,
"δεν δύναμαι διά παντός να κλείσω αυτό το στόμα.
"Ότε την νύκτα η ήσυχος και αργυρά σελήνη
"της κυπαρίσσου την σκιάν επί των τάφων χύνει,
"ότε ακίνητος κι εγώ εις το νεκροταφείον

"την βλέπω εκείνην την σκιάν βουβήν και μακρυτάτην
"να αριθμεί με προσοχήν τον όχλον των μνημείων
"οπού της επαράδωσεν η τύχη να φυλάττει
"με φαίνεται ότι με ζητεί αλλά κι αυτή θα πέσει,
"πριν εις τους φίλους τάφους την τον τάφον μου προσθέσει".

Ο δυστυχής, καθήμενος σιμά στην παραλίαν,
εκοίταξε την θάλασσαν εις άκραν ησυχίαν
και μετ’ ολίγον ήρχισε πάλιν ν’ αναστενάζει.
Η αλκυών μ’ ανησυχίαν στον αιγιαλόν φωνάζει
κι εις τα λυπηράς κραυγάς της εκεί πέραν στην κοιλάδα

αποκρίνεται ο ταύρος με μυκήματα βροντώδη
και την θάλασσαν σκεπάζει μία νεκρική μαυράδα.
Ο αήρ επισωρεύει πυκνά νέφη και ζοφώδη.
Βέβαια την νύκτα ταύτην τα στοιχεία θυμωμένα
θα ταράζουν και την σκόνην και οστά τα γυμνωμένα,

που αναπαύοντ’ αιωνίως εις τα σκοτεινά μνημεία.
Βέβαια θα αποσβήσουν στα βουβά νεκροταφεία
και τας νεκρικάς λυχνίας,
που ανάπτομεν εν μέσω του θανάτου της σκοτίας.