Σαν να αναδύθηκε απ’ τα χαμομήλια κορίτσι δώδεκα χρόνων λευκοντυμένο.
Κρατάει ένα ματσάκι μαργαρίτες και τρέχει γελαστό να μου το δώσει.
- Είσαι ο πατέρας μου, μου λέει. Στον άλλο. Τον μακρινό κι ευλογημένο κόσμο.
Όπου τα αστέρια ξέρουν να μιλούν. Κι οι ταπεινές μολόχες να χορεύουν.

Χρόνια σε περιμένω πέρα εκεί.
Χαίρομαι που μαθαίνω πως πλησιάζεις.