Μη με σπαράζεις, άσπλαχνη,
με τα παράπονά σου,
μη με ποτίζεις αλοή.
Μην κλαις, μη μου πικραίνεσαι...

Γιατί κάθε ματιά σου
πάντα το δάκρυ να τη σβει;
Πες μου τι θέλεις, άπιστη;
Γιατί χολή, φαρμάκι
θα `ν’ η αγάπη σου για με;

Γιατί κι εγώ, ψυχούλα μου,
να μη χαρώ λιγάκι
μιαν ώρα ξάστερη μ’ εσέ;
Κι εσύ πικρά με κοίταζες
αχνή σαν πεθαμένη

και σαν το μάρμαρο βουβή.
"Αγάπη, ωσάν να μο `λεγες,
αγάπη, ποτισμένη
με τέτοιο δάκρυ, πάντα ζει".