Ήταν μια δύσκολη υποχώρηση κι αυτή, ν’ αφεθεί κι ο αέρας του βραδιού
να του χτενίζει τα μαλλιά. Τι κι αν έδωσε το τελευταίο φίλημα
ο πυρετός τού έκαιγε το στόμα τι κι αν τ’ αργύρια ομορφαίνουν τη ζωή
ο θάνατος ήταν η μόνη συγκατάβαση.

Μα εγώ τον συμπόνεσα στην απελπισμένη του κίνηση. Ήτανε φίλος μου
μ’ έβλεπε στον ανήσυχο ύπνο του και τιναζόταν. Με ξεχώρισε
στο ανώνυμο πλήθος και μου `σφιξε το χέρι – "δε χώρισα ποτέ ευθύνες" είπε
"δε δίστασα στην εκλογή, ξέρω πάντα καλά τι είναι αλήθεια".