I
Πρώιμα γεννήθηκα στη φλούδα των καιρών
δεν ενσαρκώθηκα ολόκληρος
έμειναν άνεμοι στις άκρες των χεριών μου
ρίγη ουρανών στο δίχτυ των φλεβών μου
ανεξιχνίαστο άπειρο στο στήθος μου όπου
ιχνηλατούν τ’ οριακό σκοτάδι μου
διάττοντες μνήμης.

II
Κάποτε χάνω το πρόσωπό μου και μάταια ψάχνω
να βρω σημάδια τόπου και χρόνου.

Γίνομαι τότε κάτι σαν ένα ρίγος
που διαπερνά τα πράγματα και τις εποχές τους.

Σαν επιστρέφω τρέχω στον καθρέφτη
αναζητώντας πάλι τον εαυτό μου.

Ανακαλύπτω στο βυθό των ματιών μου
Ίχνη ξένων βλεμμάτων.

III
Κρύβονται κι άλλα μυστικά στην ύπαρξή μου
για παράδειγμα ο βόμβος των μελισσών
το μνημειώδες κελάρυσμα των νερών
νυχτερινών εντόμων φωταψίες.

Όλα τούτα είναι σώμα μου και τα νιώθω
όπως τα δάχτυλα ή τα χείλη μου
αλλά ποιος είναι
ο μικρός καμπούρης νάνος που διαβάζει
στο κλειδωμένο υπόγειο της ψυχής μου
μ’ ένα κερί μισοσβησμένης μνήμης
μυστηριώδη έγγραφα προκτητόρων;