Αμ τι να πεις για το παλτό
που όλα τα συμπτώματα του γήρατος δεικνύει;
Εμάδησε το ύφασμα το τόσο χνουδωτό
καθόσον ήδη έβδομον χειμώνα διανύει.

Το έσω του βραχίονος, αλλά και το αντίστοιχον το άνω μέρος των τσεπών,
ο χρόνος κι η τριβή ωσάν τομάρι το `καναν ψόφιου σκυλιού –το δύστυχον!
Πόση, Θεέ, κατάπτωσις και ποία συντριβή!-
Κι όμως! ετούτο το παλτό εις χαλεπούς χειμώνας
σ’ εξυπηρέτησε πιστά και εις σκληρούς αγώνας
αποδυθέν με τις χιονιές επάλαισε αβέρτακαι με τα ξεροβόρια χώρια

που κάθε νύχτα βοηθός ερχόταν στην κουβέρτα.
Κι ενώ προ κάμποσων ετών απεστρατεύθ’ η κλάσις του
κι όλα τα συνομήλικα κρέμονται στα ντου λάπια
αυτό πιστός εθελοντής και μετά θάρρους άσειστου
στης εφεδρείας δεν περνά και φέτος τα κιτάπια

αλλά κορακοζώητο ως άλλος Μαθουσάλας σε δέχεται απτόητο
εις θερμουργούς αγκάλας.
Ενώ εσύ υποκριτά
και πρώτε των Ταρτούφων
που κάνεις πως το εκτιμάς
αν είχες λίγα μετρητά
στον Μήλαν και στον Σκούφον
θα έτρεχες. Μα δεν τολμάς...