Γύμνωνε τη νύχτα κι έντυνε τη σιωπή.
Έβαφε τη μοναξιά με αισθήσεων αντι­φω­νή­σεις,
και μάθαινε των αστεριών να συλ­λα­βί­ζουν φως.

Τον έρωτα στάλαζε, και ψιθύριζε στη ζωή,
γυμνή να χορέψει στ’ ουρανού το μπαλκόνι,
να έχει δρόμους η ψυχή, και η μνήμη γιορτή.

Μα εμείς, κατη­φο­ρί­σαμε στις μικρές μας ώρες,
κορ­φο­λο­γή­σαμε απ’ τις αθώες μνήμες
και κινήσαμε απαίδευτο θρήνο της ψυχής.

Έσυρε ο νους τις πεθυμιές στο φόβο,
μισές πνοές μας χάλκευαν άδεια στήθια
κι έγιναν σπάραγμα τα εγκώμια του λάμπους.

Φτάσαμε χωρίς προσδοκία στο λυκαυγές
και γεί­ραμε σε ασχη­μά­τιστη ευχή,
γιατί τα χέρια μας δεν έσμι­γαν ψηλά.