Μην περιμένετε αστειάκια και σάτιρες, γνωστοί μου ξένοι
για τις κλοπές του Κοσκωτά και του αρχηγού την ερωμένη
σ’ αυτά διαπρέπουν κάτι ατσίδες, κάτι μίμοι κάτι νάνοι
στα ρεζιλίκια μας τοκίζοντας κανείς ποτέ δε χάνει

Αν πάλι κρύβεστε στο φως, σαν στρουθοκάμηλοι αν γελάτε
σ’ αυτούς που είναι ότι ακριβώς κατηγορούν, σ’ αυτούς να πάτε
Μα εμείς που είμαστε οι ίδιοι οι ποιητές πώς να κρυφτούμε;
Οι κουρεμένοι επαναστάτες, τι να πούμε, τι να πούμε;

Πίσω απ’ τ’ αυτάρεσκα τραγούδια μας η σήψη προχωρούσε
Τις μπερδεμένες μας ζωές φαουστικά σκηνοθετούσε
Ήμασταν πάντοτε της ήττας που νικάει την εξουσία
και ξαφνικά μας παρεδόθη αληθινά, τι τραγωδία

Πού να `ναι τώρα οι συντηρητικοί, που να `ναι τώρα οι μετρημένοι;
Μείναμε μόνο αναρχικοί κι αριστεροί απελπισμένοι
Ήμασταν πάντοτε της ήττας που νικάει την εξουσία
και ξαφνικά μας παρεδόθη αληθινά, τι τραγωδία

Πώς να μην κλέψει ο Κοσκωτάς αφού ένα όραμα κονόμας
και ευζωίας και ανόδου ήταν το μέτρο ολονών μας
Αν η ζωή είν’ αυτοσκοπός αν είναι ο βίος φιλοτομάρης
πώς να μην είναι ο αρχηγός μας ένας μοιχός εβδομηντάρης;

Κι εγώ που είμαι ο πιο φριχτός πώς να βγω και να ξαναρχίσω
αν δε θερίσω ότι έσπειρα κι αν δε μετανοήσω;
Κι εγώ που είμαι ο πιο φριχτός πώς να βγω και να ξαναρχίσω
αν δε θερίσω ότι έσπειρα κι αν δε μετανοήσω;

Λοιπόν ας έρθουν του Κουτσόγιωργα οι δασύτριχοι πολίτες
και οι γνωστοί ιθαγενείς της «Αυριανής» οι τρωγλοδύτες
καλώς να έρθουν και οι φριχτοί μικρομεσαίοι να ξεσαλώσουν
χωρίς αυτούς τα μαγαζιά ούτε το φως δε θα πληρώσουν

Αξίζει αλήθεια να δεχτείς το σκυλολόι αυτού του Άδη
μόνο για να συναντηθείς με τους δικούς σου για ένα βράδυ
και οι δικοί μου είστε `σεις, γνωστοί μου άγνωστοι από χρόνια
απ’ της «Ρουλότας» τις βραδιές κι απ’ του «Ροντέο» τα τρομπόνια

Τα ίδια λάθη έχουμε κάνει εσείς κι εγώ, τα ίδια λάθη
μα η έξοδος μας προς το φως, στολίδια έχει αυτά τα λάθη
Ας ανταμώσουμε επιτέλους κι ο Θεός ας μας φιλήσει
ως του Απρίλη τις βροχές που θα λουστεί και θα νικήσει