Μου `λεγες για τις αλήτισσες μέρες που έζησες,
για τις τσιγγάνες νύχτες στις οποίες δρα­πέ­τευ­σες,
δείχνοντάς μου παλιές εφηβικές φωτο­γρα­φίες.
Μου ιστορούσες για τα κρυ­φο­μι­λή­ματα της νύχτας,
τότε που τραβιόσουν στις πιο απόμερες γωνιές του νου
και τον άφηνες να σε ταξιδεύει ύποπτος κι ανυπάκουος
πέρα απ’ το φόβο της βεβαιό­τη­τας και του κενού,
μόνη, ολο­κλη­ρω­μένη με της γης τις αισθήσεις.
Με οδήγησες μπροστά στο κατώφλι της ψυχής σου
και μ’ άφησες στη μισάνοιχτη πόρτα να διακρίνω
στις ανα­δυό­με­νες μνήμες σου τις δικές μου προσδοκίες.
Σου έπιασα το χέρι να μείνει η πόρτα ανοιχτή
κι απ’ το βάθος ένας μεθυσμένος και βίαιος ήλιος
μας πυρπολούσε ανελέητα και μας συνέ­τριβε.
Κοι­τα­χτή­καμε ανυπόκριτα στη γλύκα της αθωότητας
ζητώντας δικαιοσύνη και έλεος που είχαμε ανα­κα­λύ­ψει
τους εαυτούς μας, ο ένας στη σκέψη του αλλουνού.
Ευτυχήσαμε. Μοιάζαμε κι οι δυο πυρ­πο­λη­μέ­νες πόλεις.
Έτρεμες και βιαζόσουν να μοιραστείς
τον χρόνο που έφευγε νερό απ’ τις ανοιχτές σου χούφτες,
να προλάβεις να μου πεις πως ανα­κά­λυ­ψες ότι υπάρχεις
διάτρητη μέσ’ από πρω­τό­γνω­ρες σκέψεις και αισθήματα
και να παρα­δε­χθείς πως πρώτη φορά
αισθάν­θη­κες τόσο όμορφα έτσι ανυ­πε­ρά­σπι­στη.
Σπαραγμός και οδύνη οι αναμνήσεις και οι προσμονές
τότε που άνοιγα τα χέρια μου και μ’ ένα τραγούδι
θαρρούσα πως αγκά­λιαζα τη γη.
Τώρα κομμάτια ο πόθος στο γύρισμα της μέρας
και θρύψαλα η κρυφή γοητεία της νύχτας
καθώς έχασα την αρχή στο μικρό μου τ’ αλώνι
και τόλμησα στα τόσα σταυ­ρο­δρό­μια των ματιών σου
να πω με βεβαιότητα πως υπάρχω.
Μας πυρπολούσε ένας μεθυσμένος και βίαιος ήλιος
και μας σαΐτευε ένας κόκκινος μικρός θεός.
Oμο­λο­γή­σαμε ο καθένας την παρουσία του άλλου,
έγινε η στιγμή αιωνιότητα κι ανάγκη
κι αφήσαμε το χθες μας στη συντριβή.
Πυρ­πο­λη­μέ­νες, δια­γου­μι­σμέ­νες πόλεις κι αγύρ­τισ­σες ψυχές
που γκρεμίζουν για να κτίσουν που πεθαίνουν για να αναστηθούν
θέλαμε να το πούμε δυνατά με μια κραυγή.
Το κρα­τή­σαμε όμως μόνο για μας. Το υπο­σχε­θή­καμε.
Και το σφρα­γί­σαμε μ’ ένα φιλί. Το πρώτο μας φιλί.