Στου μυαλού σου τα σκοτάδια ξημερώνω
Και κρυώνω της καρδιάς σου τις βροχές
Όμως όσο κι αν πονάω δε θυμώνω
Την απόσταση μικραίνω όταν το θες
Σε στριμώχνω μες στη σκέψη μου τα βράδια
Στο μικρόκοσμο μου πίσω σε γυρνώ
Τριγυρίζω στα δωμάτια τα άδεια
Στη γωνιά σου σαν παιδί για να κρυφτώ

Κάπου είσαι
κάποιον ψάχνεις
Μα δεν είμαι εγώ αυτός
Κι όταν φεύγεις
μένω άδειος
Και μισός

Ό,τι έμεινε από σένανε κρατάω
Μήπως έτσι το μυαλό μου ξεχαστεί
Δεν αντέχω τίποτ’ άλλο ν’ αγαπάω
Και μου λείπεις κάθε μέρα πιο πολύ