Ξυπνάω μ’ έναν πυρετό
κι ακούω ένα βουητό
σαν τη μύγα μέσ’ στο γάλα,
σαν το γέλιο μέσ’ στο κλάμμα.

Δίνω ένα σάλτο και περνώ
έξω απ’ τα σύνορα τού νου
κι εκεί, στα βάθη, συναντώ
έναν άγγελο τού παράξενου.

Έξω απ’ τα σύνορα τού νου,
άγγελος τού παράξενου.

Είν’ η μικρή μου λυγερή
που νυχτικό λευκό φορεί,
τού παραδείσου κηπουρός,
τής καρδιάς μου θυρωρός.

Μέσα απ’ τα μαύρα της μαλλιά
περνώ στη ραχοκοκαλιά,
μα στο γλυκό της το κορμί,
το μυαλό μου λοξοδρομεί.

Έξω απ’ τα σύνορα τού νου,
άγγελος τού παράξενου.

Ενώ τ’ αυτάκι σου φιλώ,
ταξίδι μου, εσύ, τρελό,
μέσ’ στον καθρέφτη τού γιαλού
θα σαλπάρουμε γι’ αλλού.

Και πίνοντας γλυκό κρασί
θα ξαναβρούμε το νησί,
θα ξαναγίνουμε δυο μάγοι,
Ροβινσώνες, Λωτοφάγοι.

Έξω απ’ τα σύνορα τού νου,
άγγελος τού παράξενου.