Οι λέξεις αυτές δεν είναι γραμμένες σε χαρτί
μα στην ραχοκοκαλιά ενός κυκλαδίτικου νησιού
τα πρωινά, ο ήλιος χύνεται στο ποτήρι να τον πιεις.
Και η ψυχή φτερουγίζει μαζί με τα θαλασσοπούλια
βαμμένη το λευκό – χρώμα των σπιτιών...
Η θάλασσα, καθάρια, κρυστάλλινη, καμωμένη
από χρυσαφένια καλοκαιριάτικα όνειρα.
Σφηνωμένα στις ρωγμές των χειλιών....
Τη μέρα τη σέρνεις από τα μαλλιά, ολόγυμνη
να κυλιέται μαζί σου πάνω στη λυτρωμένη αμμουδιά.

Και τη νύχτα, μέσα στο μικρό νησιώτικο δωματιάκι
οι τοίχοι να στάζουν έρωτες, ιδρωμένοι
από το πέρασμα του ήλιου.
... Μα ποτέ δεν μένουν στην ίδια θέση τα νησιά
αδειάζουν τις λέξεις απ’ το νου μας
και τον γεμίζουν με εικόνες.
Δυο ερωδιοί να κάθονται στο δέντρο
και τα δυο σου μάτια να τους στέλνουν κυκλαδίτικο αγέρι...