Μηχανές στη νύχτα...
Σαν αδέσποτα σκυλιά στα στενά σοκάκια
ταράζουν τα νικελωμένα όνειρα των μεροκαματιάρηδων
αλητεύουν στο σκοτάδι σαν χαμένες ευκαιρίες...
Μηχανές στη νύχτα...
Οργισμένες... Χωρίς αναβάτη
ορκισμένες να επιβιώσουν.
Πεπεισμένες να ξυπνήσουν το φεγγάρι,
να χλευάσουν τ’ αστέρια...
Σχίζουν στα δυο στο πέρασμά τους τα πεσμένα φύλλα
που `χουνε ντύσει τον δρόμο σε χρώμα οπάλ...
Ζαλίζουν τον άνεμο που διαμαρτύρεται σφυρίζοντας
περισυλλέγουν τους ξεχασμένους μπεκρήδες που κοιμούνται στα παγκάκια.
Μηχανές στη νύχτα...
Ερωτοτροπούνε με το υποκατάστατο της ημέρας
ξεθυμαίνουν στα αυλάκια της μοίρας
χαράζουν στην άσφαλτο τη δική τους ιστορία...
Κοιτάζοντας έξω από το παράθυρό μου
ένα πλατανόφυλλο – φτερό στον άνεμο –
από τις μηχανές της νύχτας...
Κουβαλάει επάνω του το μαύρο της πόλης
λερωμένο από λάδια μηχανών!