Τι να ζητά η νύχτα

που την ψυχή απομακρύνει
ακούσια από το σώμα της;
Τι μένει δεμένο, διαδρομή
και δέλεαρ, παγίδα της πανσελήνου;

Το σπίτι και η σκιά του
καράβι φτερωτό,
τσαμπιά σταφύλια τα πανιά του.

Σεντόνι κυπριακό,
άσπρο φόντο, απ’ την ανάποδη
γύρνα τον κόσμο, τον χορό,
τ’ αστέρια κάτω, λακόχρωμες
ανταύγειες του καλύμματος.

Η θάλασσα
πάνω και κάτω κάτω άγκυρες
οι ουρανοί. Σκιά ο κλώνος,
το τσαμπί, σκιά τ’ ανεστραμμένα
ανθρωπάκια, σκιά η ψυχή, ήμασταν
νέοι κάποτε, στα χέρια των κοινών
θνητών
τα δύο άκρα αγγίζονται
σεντόνι καθαρό στο καθαρό κρεβάτι.

Το τέλος όσο μακρόσυρτο
τόσο βαριά η ψυχή του.