Η τιμωρία υπάρχει μέσα μας.
Τα αναρίθμητα χρέη κρέμονται απ’ την
πιθανότητα της στάσιμης ειρήνης
όπως όταν αντιμάχονται αλλήλους
μετά τη νίκη οι νικητές.
Πότε ο χείμαρρος θα ξαναφέρει το τέλος
που όλοι είδαν, όλοι έζησαν
εκτός από σένα;
Πότε ο ωκεανός θα ξανάψει
θα γίνει πέρασμα των κολασμένων;
Τα ανθρώπινα στήθη είναι μεγάλα
απορροφούν το φόβο
τον κρύβουν σε δαφνοστεφανωμένα μέτωπα
σε φωνές που ζούνε με την πεποίθηση
της σύνεσης.
Κι οι νικητές αυτοί οι άλλοι
που τολμούν και φιλονικούν
τη βοηθεία τίνος φιλονικούν;
Σε τούτη την ορμητική γραμμή
τι έχεις να προσφέρεις άλλο
απ’ την επίμονη ασθένεια της "φθινούσης οράσεως;"