Δε γνωρίζω περισσότερη πίκρα
απ’ το καταστάλαγμα της φαντασίας.
Σαν τους παραστρατημένους όρκους
που ταιριάζουν θαρρείς σε μιαν εκκλησία
με άδειους θορύβους
και σε μια κατάρα σε στιγμή πανικού.
Έρχονται φυσικά τα χέρια
χαϊδεύουν πρόσωπα και στέκεσαι...
Κουνάς κουρασμένα και τα δυο σου χέρια
σα να μεταφέρουν τις ανυπεράσπιστες επαφές,
τις πιο γλυκές, όπως σ’ ένα όνειρο
στον παραδεισένιο ύπνο της ετερότητας.
Ώριμο φθινόπωρο που δεν το φίλησαν άνεμοι.
Καμιά φορά
Ποια κακόβουλη προμήθεια μέσ’ στην ψυχή
γίνεται λάθος που αναστενάζει;

Αναρωτιέσαι
πώς να χρησιμοποιήσεις τη μονοκόμματη
αδεξιότητά σου σ’ ένα καλάθι γεμάτο συμβουλές.