Ήταν ήσυχα
ενός ερειπωμένου σπιτιού η γαλήνη
ήταν κατεστραμμένα
ενός κόσμου που αρνείται το σχήμα.
Εκκλησία όπου απώθησες τα χέρια στο λείψανο
κορυφογραμμές όπου η καταιγίδα χώρισε
(ο θάνατος ποσώς χωρίζεται απ’ την οδύνη;)
έχοντας κινηθεί πιο χαμηλά
έχοντας κοιμίσει τη σιδερένια στάχτη.
Έκλαιγες, όλο έκλαιγες
όταν στριφογύριζε για μιαν ακόμη φορά
στα βρεγμένα χέρια
γυμνός αποτραβηγμένος ύπνος του παρελθόντος.