Φυσάει στο Σικάγο και μέσα μου ο Βαρδάρης τα κύματα σηκώνει.
Η λίμνη μουρμουρίζει περιπέτειες του γλυκού νερού καθώς αλήτης ο Θερμαϊκός μια βάρκα βασανίζει,
τους προσφιλείς ανέμους μου θα δείτε πως φροντίζω.
Εκείνον τον τραχύ και βιαστικό στη Σαμοθράκη τον φωνάζω Β-Ουρρρ, χρόνια δε συναντιόμαστε, μα ξέρω με θυμάται.
Φυσάει στο Σικάγο και φέρνει ο αέρας gospel με μια εξαίσια φωνή.
Χορεύει το μετάξι στο πουκάμισο μια γλυκιά θλίψη, ανάλαφρη σαν ξεχασμένη από μιαν άλλη άνοιξη δική μου πεταλούδα.
Φυσάει και σηκώνονται ψηλά φαρδιά φουστάνια αισθήματα, ενώ της θέλησης τα πόδια στα βήματα επιμένουν.
Από ένα ποίημα ξεκολλούν τα φύλλα ενός φθινόπωρου και ψάχνουν μες στις λέξεις μου το δάσος.
Συχνά τα ονόματα ξεχνώ και ο Vattimo στην transparent society επιμένει.
Φυσάει αέρας στο Σικάγο και πάνω απ’ τις μεταμοντέρνες βεβαιότητες το εφήμερο ανυψώνει.