Ο μικρός αυτός ναός λειτουργεί
επετειακά, μια φορά το χρόνο
για μιάμιση μέρα γεμίζει από φωνές,
χαρτιά, κουτιά από κόκα κόλα και μπύρες,
τα γνωστά. Μυρίζει λιβάνι και θυμίαμα
ανακατεμένα με την τσίκνα και οι πιστοί,
γίνονται ένα με τους γύφτους
και τους Αλβανούς από τα γύρω χωριά.
Τον υπόλοιπο χρόνο μένει έρημος,
αν δεν υπολογίσουμε τον κυρ Βασίλη
που από τότε που πέθανε η γυναίκα του
έρχεται κάθε μέρα και ανάβει το καντήλι.

"Στο αριστερό τοιχίο μόλις διακρίνουμε
την εικόνα του αγίου. Τι λέτε κύριε γενικέ,
θα μας εγκρίνετε την πίστωση για τη διάσωση
του εξαίρετου αυτού μικρού ναού; Είναι
ιδιαίτερα σημαντικός και μάλιστα τώρα
με τα γεγονότα που συμβαίνουνε
στην περιοχή ..."
Τι χρηματορύχος υπουργείων! Τα κατάφερε.
Και για τρία χρόνια ο κυρ Βασίλης
τον ταΐζει με φρέσκο ολόπαχο τυρί, ψωμί
ζυμωτό και τον ποτίζει με καφέ στην ανθρακιά
και σπιτικό κρασάκι.
Μένει στο σπίτι της αδελφής του κυρ Βασίλη,
κι όσο για τους γύφτους και τους Αλβανούς
του φτιάξανε το σπίτι (υδραυλικά, πλακάκια,
τρίψιμο τα πατώματα) στην πόλη,
όπου γίνονται φιλικές, επιστημονικές συναντήσεις,
κλπ. (Κάποιος σφύριξε ότι έχει ένα δωμάτιο
στο σπίτι της μάνας του γεμάτο εικόνες, αλλά
τώρα ...)
Πάντως ξέρει, να καταδιώκει στην ατέλειωτη
σκάλα του κ. γενικού τα τέλεια μηδενικά
και σιγά σιγά τον αποδέχτηκαν όλοι. Όλοι.
Τι ψυχική ανάταση ο αγώνας για τον τόπο σου!
Τι μποξέρ! Ο κύριος αρχιτέκτων με άποψη
στα πολιτιστικά, κυρίως στα βυζαντινά.

Τώρα θα πείτε ο άγιος; Τι ο άγιος;
Πού άγιος;
Ο άγιος έχει χρόνια που έσβησε,
πήρε τ’ άγια του, κι έφυγε,
τι, να μας κάνει, εμάς, ο αποκεφαλισθείς;