Τα περάσματα των δρόμων
που αγάπησα
οδυνηρά,
η βλάστηση και οι κήποι
γίνανε πολυκατοικίες και λησμονιά
στοιβαγμένες οι άλλοτε
μεγάλες Ιδέες
σε αυταπάτες
καταχωνιασμένες δυο μέτρα κάτω
από λάδια και μπετό–
και οι ήρωες των βιβλίων μου
δέντρα στις λεωφόρους
ευτυχώς-ευτυχώς αειθαλή
ο Αναγνωστάκης– ο Χειμωνάς
ο Ασλάνογλου – ο Καρούζος.
Πολλή Άνοιξη πέρασε από τότε
κι έχω χρέος να μιλήσω–
μα δεν ξέρω πού
πού να εμπιστευθώ
την αλήθεια τους.