Απ’ τον καιρό μιας γιαγιάς ανάμνησης
ήρθαν.

Γυναίκες που ξοδεύουν στην υπομονή
τα κουρασμένα χέρια τους
πλέκουν δαντέλα στη σιωπή
τη χθεσινή τους πίκρα
με γερακίσιο μάτι σχίζουν
την κακιά στιγμή
κόβουν κάθε κλαδάκι
μαύρης σκέψης απ’ τον κήπο
φυτεύουνε με σύνεση πανσέδες
στο παρτέρι της ζωής
και πνίγουν με γαριφαλόλαδο
τη λύπη που πονά στο δόντι.

Γυναίκες που ανάβουν λαμπάδα την ελπίδα
στο εικόνισμα του μέλλοντος

ήρθαν.