Το βράδυ πέφτει μες στις λέξεις σου πηχτό.
Άδικος μήνας ο Νοέμβρης
και η ζωή χλωμή σαν απορία
τον πυρετό σου καίει στο μέτωπο.
Με το τρελό ποδάρι ενός λαγού
η τύχη τρέχει στα τυφλά το θάνατο,
τον ίδιο θάνατο για όλους,
με τη δικαιοσύνη της στερνής απώλειας
τυφλή στα χέρια σου να γίνεται ποιητή
Trakl Γεώργιε από το Σάλτσμπουργκ.

Ένας Θεός μες στου πολέμου την πληγή
στο αίμα οργίστηκε
που η καρυδιά γεννάει πικρά καρύδια αγέλαστα παιδιά
και τα πουλιά με φτερουγίσματα κομμένα
δεν υπόσχονται ουρανό στο Μαύρο Άγγελο.

Έγινε ευχή η ανάρρωση της μνήμης ξεχασμένη
και έρχονται ορφανά κοτσύφια ονόματα
που παρακμάζουν στα ερείπια της θλίψης
άνθρωποι ματωμένοι.
Μια παπαρούνα ξεγελάει το κόκκινο στο στίχο σου
και σ’ ένα σταυροδρόμι ο χρόνος μένει πίσω.

Η γκουβερνάντα, ο πιστός υπηρέτης σου
Και ο στρατιώτης Ματίας Ροτ πίσω απ’ το φέρετρο
πηγαίνει.