Έγδυσα τον ουρανό και ντύθηκα
το μαύρο του μανδύα.
Τ’ αστέρια λαμποκοπούσαν
σαν διαμάντια
πάνω στο βελούδινο πέπλο μου.
Έγδυσα τη θάλασσα και φόρεσα
το γαλάζιο της μετάξι...
Έγδυσα την πόλη και έβαψα γκρι
το χρώμα της ψυχής μου.
Έγδυσα τον ήλιο και τον φόρεσα
για φωτοστέφανο, να δίνει φως
στα σκοτάδια των μέσα μου ανέμων.
Έγδυσα την όξινη βροχή
και την άφησα να κυλήσει στ’ αυλάκια
του προσώπου μου, σαν δάκρυα οδύνης.
Έκλεψα το ουράνιο τόξο και με βέλος
την ελπίδα σκότωσα
τους κίβδηλους θεούς του λάθους...
Έγδυσα τη ματωμένη μου αγάπη
και μια φλόγα μου τσουρούφλισε
την αγέραστη καρδιά.
Έπειτα, γδύθηκα κι εγώ
και πέταξα τα πάντα σ’ ένα βρόμικο
έλος γεμάτο κουνούπια...
Τώρα προχωράω ολόγυμνος,
μέσα στην άδεια πολιτεία,
κατηφορίζοντας προς το πιο άπλετο,
το πιο ονειρικό ηλιοβασίλεμα της μνήμης μου!