Από τ’ όνομά μας κάτω
χτίζουν φωλιές σαν χελιδόνια οι κίνδυνοι.
Λεξούλες τώρα γράφουν πιρουέτες θάρρους
στο παρελθόν πλατύσκαλο.
Και η πόρτα που `κλεινε έξω το φθινόπωρο
τρίζει ακόμα κάτω απ’ τις σκέψεις μας.
Όμως η κάμαρη τα φύλαγε τα χρόνια μας καλά
ώσπου το δρόμο χάσαμε ως τη μνήμη.
Από το Μάιο κατάγομαι
κι έξω ο καιρός
διστακτικά δανείζει μέρες στο Δεκέμβρη.
Με έφηβα λάθη, πόθους απρόσεκτους
εκεί που το φιλί ισχύει ακέραιο ακουμπάς.
Άναψε λύπη ολόκληρη η πανσέληνος
από τη νύχτα αφαιρώντας
κι εγώ του ανέμου τη φορά στ’ όνειρο διορθώνω.
Λύεται πας ο της ψυχής χειμών ανάμεσά μας.
Σαν νόμο θα τηρήσω τ’ όνομά σου, λες
και ώρες φιλάργυρες στα πάθη θάλλουν.