Λάμπει μέσα μου μια πόλη–
όλο λάμπει
κι όλο την αναβάλλω
ποτέ της δε μου παραδόθηκε ολόκληρη
ποτέ–
η ζωή φάνηκε πάνω στους τοίχους
σαν μέσα απ’ τη σάρκα μου
φανερωνόταν μια καταγωγή–
και στο βάθος μακριά
όλο ευσέβεια καιρού παλαιού
ένας θυμός αγγελιοφόρος
που υπερυψώθηκε σα Σταυροφορία–
κι όλο έρχομαι
κι όλο πηγαίνω
στο μακρινό αρχιπέλαγο
στ’ αντικρινό νησί
όλο πηγαίνω να φανερωθεί
στην κορυφή του ανέμου η επιθυμία–
κι από πάνω
οι σφαγές
σφαγές Λαών αναστημένων–
νύχτα.
Κι όλο πιο ψηλά πηγαίνω
κι όλο πιο αντίκρυ ο προορισμός
με το βαθύ του βλέμμα όλο
απορία
να αναθρώσκει μακριά η πρωτάκουστή μου
πόλη
και να κοντεύει να υπάρχει
στις φλέβες σημαδεμένη
η ελευθερία.