Του έρωτα τα άπειρα σημάδια
όσα και τ’ άστρα στο σύμπαν,
τα διαλυμένα μυαλά των τρελών,
η καταστροφή της νύχτας
από απρόσμενη αμμοθύελλα στη Σαχάρα.
Οι νεκροί που σημαδεύουν
το χώρο με τη σιωπή τους,
ο φόβος εκκολαπτόμενων βρεφών
που στάζουν βακτηρίδια,
τα υγρά φιλιά της άνοιξης
αντίκρυ στα ξερά φύλλα του φθινοπώρου,
οι άγριες καλλονές που χρωματίζουν
τις παραλίες το καλοκαίρι,
τα παθιασμένα «σ’ αγαπώ» που ξέχασες να μου πεις,
τα μυρμήγκια που μεταφέρουν τη σοφία του κόσμου απ’ άκρη σ’ άκρη,
ο θάνατος του πνεύματος
από την υπερβολική μόρφωση,
τα συναρπαστικά ξωτικά που κρύβονται
πίσω από τις βελανιδιές και ταράζουν
τα μυστηριώδη όνειρα τη νύχτα,
τα παγωμένα μάτια που καρφώθηκαν
στη μνήμη και τη ράγισαν.
Η ελευθερία που κρέμεται στο τσιγκέλι
σαν τομάρι σε τιμή ευκαιρίας,
το κάθε όνειρο ένας κόκκος άμμου,
φτιάχνει μια έρημο ψυχής.
αυτή που τώρα διαβαίνω.
Όταν ο άνεμος τη σβήσει
θα είμαι εκεί!