Η γραφομηχανή κάλπαζε σαν άγριο
ατίθασο άλογο που ποδοπατούσε
τα διαμελισμένα μου μηνίγγια...
Περπατούσε σαν πληγωμένος ακροβάτης
πάνω στα τεντωμένα νεύρα
του μυαλού μου που τα σάπιζε
η ιδρωμένη μέρα...
Ξαφνικά, οι λέξεις σβήστηκαν απ’ το χαρτί,
και με τρόπο παράξενο,
η κενή σελίδα σχίστηκε στη μέση
και πυκνή σιωπή απλώθηκε παντού.
Το φεγγάρι τρομαγμένο, χύθηκε μέσα
στο ανοιχτό παράθυρο του δωματίου
και πάνω στο ασημένιο φόντο
χιλιάδες όνειρα σκορπίσαν στον ορίζοντα.
Όνειρα αβέβαια, ματωμένα
Πινελιές σκέψης που συνθλίβονταν
στο άδειο καγκελωτό κρεβάτι.
Σύγχυση στιγμής... αμηχανία...
Καμία επίκληση (για ποιον;)
Καμία λέξη (για ποιον;)
δεν καταλαγιάζει τον φόβο της αβεβαιότητας...
Η στιγμή περνάει και χάνεται,
δίχως να ζητήσει συγγνώμη!