Ένα πράγμα που φοβόμουν
από τότε που άρχισα να
καταλαβαίνω τον εαυτό μου,
ήταν να μη γίνω "ποιητής".
Μην κλειστώ σε κάνα δωμάτιο
και ψαχουλεύω θάλασσες,
αστέρια και παλάτια χρυσά
σύμβολα της φαντασίας.
Μην θολώσουν τα μάτια μου
και πλασάρω απόψεις με στιλ.
Μην με χρησιμοποιήσει καμιά
ύπουλη ράτσα μεγαλοεκδότη
και γίνουν οι κραυγές μου ψίθυροι
για ν’ αποκοιμίζω τα όνειρό μου.
Μην με βάλουν σε μέτρο και μελωδίες
και γίνω φάλτσα μουσική.
Έχουν τον τρόπο τους αυτοί
να κάνουν την οργή πολιτισμό
και τους φόβους φτηνή κουλτούρα
για τα αυτιά των ψεύτικων
μεγαλοαστών.
Έτσι κι αλλιώς, όλα τα ποιήματα
τελειώνουν εκεί που αρχίζει
ο πολιτισμός τους και ξαναρχίζουν
μόλις τα αφουγκραστεί η νύχτα.
Προσπαθούν να τ’ αγγίξουν, μα δεν μπορούν.
Εκείνα ανασαίνουν μέσα στις ψυχές
εκείνων που ξέρουν...