Δεν είμαι ο καιρός που θ’ αφήσω το χορτάρι
να ξανασκεπάσει τη σκιά
δεν είμαι το πληγωμένο πουλί που κρατούσες
ο πόλεμος που εφάρμοζες.

Τώρα κι εσύ δεν βαδίζεις άλλο κι άλλο
από την ίδια αγωνία να φορτώνεσαι
ίδιο το κέντρο, ίδιος ορίζοντας
και τόσος λίγος ο χρόνος να δοκιμάζεις
τον εναγκαλισμό του χειμώνα στ’ άδεια
δωμάτια.

Μήτε που έχω αγνότητα
μήτε που χρειάζεται υπομονή
μήτε να κρύβεσαι.
Τώρα οι τοίχοι στριφογυρίζουν
κι ο πιο καλός άγγελος υποφέρει
απ’ τον σκληρό μας ύπνο.