Ενταφιασμένη
σχεδόν τυφλή
μέσα στην άκλιτη ωμότητα του λικνίζοντος ηλίου
δαγκώνω τις λευκές κνήμες των δέντρων
όπως οι ψυχίατροι ξεκοκαλίζουν τα άνισα ψάρια
πηδώντας πάνω στα φαγώσιμα ράσα.
Ας πούμε παιδεραστίες, τα γεωμετρικά υφάσματα
υαλικές φωλιές σπίνων μέσα στους απύρετους δρόμους
και οι θλιμμένες γυναίκες που θάλπουν τα άνθη της ωλένης τους
για τα άμουσα ταξίδια στις αλέες του σύμπαντος
ανδροπρεπείς και βαρήκοες
αλειμμένες με χαμομήλι και προφητικά στοματικά υγρά.
Ένας υπνοβάτης!
Ένας γλυκύς πολεμιστής που πνίγει τους υδροβάτες στις αλυκές των μαλλιών του
και αναγραμματίζει την ρώγα του ανάμεσα στα κάθετους ελαιώνες μιας φώκιας.
Ένας μαραθωνοδρόμος και όλα-όσα-φοβούμαι-να-πω.
Τα αεροδυναμικά μου κύτταρα, τις ανιστόρητες μασχάλες μου, τα βελούδινα μάτια μου
που ομοιάζουν με αβγά σαύρας, τα άρρυθμα ιστία των ώμων μου
και τις διάφανες παρηχήσεις εντός των υπογαστρίων καθρεπτών.
Όλα όσα δρέπω με κοιλόπονο,
το αλάτι, τα φρούτα, την άνοιξη,
τα ραμμένα πουλιά στα γεννητικά όργανα των τοξοβόλων,
τον έρωτα
κάθετα των Άλπεων φυλλορροούν οι τρεμάμενες λαγνείες.