Αφήνοντας την κάθε σκέψη,
αντίκριζα το μεγαλείο
στο πέλαγος το δειλινό........

Ήταν λαμπρή η μοναξιά
σαν λειτουργία ή προσευχή
μέσα σ’ απέραντη εκκλησιά.

Ήταν το πρόσωπο της Οικουμένης,
που έδειχνε σοφία,
γαλήνη και αλήθεια!

Μ’ αφού συνήλθ’ απ’ τη μαγεία,
ήρθαν οι σκέψεις μου στο νου,
για να μου δείξουν με πικρία:

Πόση η ματαιότητα,
πόση η μικροπρέπεια
κι η πίστη των ανθρώπων!.........