Στο δρόμο με την κίνηση, μέσ’ στην ανησυχία,
με σκούντησ’ ένας άνθρωπος. Ιδού η δυστυχία!
Γυρίζω καλά να τον δω. Για κείνον πέρα βρέχει.
Τα βήματά του είναι βαριά. Αντίληψη δεν έχει.

Το ντύσιμο νεανικό. Κάτι βαρύ στους ώμους.
Σαν τύπους που τους συναντάς καθημερνά στους δρόμους.
Φαινότανε δεκαοκτώ. Ίσως και παραπάνω.
Τον κοίταξα στο πρόσωπο. Τότε είναι πού τα χάνω.

Το βλέμμα έχει απλανές. Παράξενα κοιτάει.
τον τσάκισε η κούραση. Πατάει δεν πατάει.
Ζει για καλά στον κόσμο του. Πλανάται στους αιθέρες.
Ποιος ξέρει άραγε γι αυτόν, πόσες θα έρθουν μέρες!

Μάνα, δε θά `ρθει το παιδί, χαμόγελο να φέρει.
Το πήρανε απ’ τη ζωή, κρατώντας το απ’ το χέρι.
Δεν έχει πια τη δύναμη, ούτε σκοπό να ζήσει.
Μία ροδόχρωμη αυγή, τον κόσμο αυτό θ’ αφήσει.

Πώς βρέθηκε στο χάλι αυτό, Μάννα μην τα ρωτάς.
Δε λύνει τέτοια θέματα δάσκαλος και παππάς.
Ούτε συ δεν κατάφερες να δεις μέσ’ στην ψυχή του.
Τώρα όμως εκατάντησε να χάσει τη ζωή του !........