Είναι, δεν είναι
δεν είναι δικό μου
το ον που περικλείω εντός αγκάλης.
Αναρριχήθηκε στην παρειά μου το έτος
Ένα,
τώρα αυτοκόλλητα
εφαπτόμαστε, αν όμως...
Αν όμως είναι μήπως μίας άλλης;
Που μου το άπλωσε στο ιμάτιο της μήτρας;
Που μου το κάρφωσε στου σώματος την γυάλινη λεκάνη;
Κυανοβαθές θεανθρωπάκι μου
αφιλές!
Τοποθετήθηκες

Πλέον τετέλεσται, μισά χαμογελάω

Ήλθες,
στα δύο μ’ έκοψες,
καλά κρεουργημένη, α! Προ Χαμογέλου η εποχή,
α! Μετά Χαμόγελον στο εξής
Μέσα σε ένδυμα βρεφοκρατώ
– κυανό. Αλλά κάτι:
Κρυμμένο έχω βαθιά. Ιάματα εδώ.
Υψηλής ραπτικής μου αγέννητα, αχ
κουπεπέ, μωρά μου... Τικ
τακ ωάρια νεκρά μου στρας παντού μέσα στη φόδρα
κεντημένα μου χαβιάρια – δικοί δικοί μου κόκκοι.
Τίκτω
είμαι
ακούσιο πραγματάκι μητρικό.