"Τι μου δείχνεις φωτογραφίες σου;"
Μου είπες, "αφού οι τυφλοί είναι αναλφάβητοι στο φως. Μα θέλω
να ξέρω πώς ήσουν μικρός. Για να τραγουδούμε μαζί...
Βρες τρόπο! Κάνε μου δώρο αυτή τη γνώση".

Πήγα στους γονείς μου.
Ζήτησα τον εαυτό μου παιδί, σου τον
τύλιξα
πακέτο για δώρο.

Φέρνω το πακέτο,
βγάζεις ένα σπίρτο,
το άναψες κι έβαλες
στο δώρο μου φωτιά.

Ύστερα ακουμπούσες
με τις άκρες των δακτύλων σου τις στάχτες.
Διάβαζες τα αποκαΐδια σε
σύστημα Μπράιγ.

"Ωραία. Σε ξέρω τώρα", είπες, "μα τώρα με
ξέρεις κι εσύ: Έκαψα τον εαυτό σου παιδί,
για να μην είσαι πια αναλφάβητος στο σκοτάδι:
Για να τραγουδούμε μαζί πάντα το ίδιο τραγούδι..".