Κάθε βλέμμα σου να ουρλιάζει στον κόσμο την ταυτότητα του
Αυτό σημαίνει Αχιλλέας!
Δε φοβάμαι
Δεν είμαι ο Δον Ζουάν,
Δεν είμαι ο Φάουστ,
Δεν είμαι ο Ρεμπώ
ούτε ο Ανδρούτσος
Ο Λένιν κι ο Μαλατέστα
Είμαι ακόμα πνοή που ψάχνει τον ουρανό της
Όσο ψύχεται δέχεται με χαμόγελο τον Γολγοθά της

το διάστημα είναι παγωμένο φίλε
Σε ποια άκρη του φωλιάζει τυλιγμένη με σάβανα η ελευθερία
Ας είμαστε αληθινοί
γιατί υπάρχει αλήθεια!
γιατί υπάρχει ομορφιά!
Όπως υπάρχει ο πιο βαθύς βυθός που δε θ’ αγγίξουμε ποτέ
Και το πιο υποθετικό σωματίδιο που ποτέ δε θ’ αντικρίσουν τα μάτια μας
Ας είμαστε ποιητές της φωνής μας
Δίχως άγχος και πίεση
Ας κοιτάζουμε τους άλλους με τα μάτια της θύελλας που κοπάζει νικημένη

Όλα θα έρθουν φίλε
Στον τάφο μου ή στην αγκαλιά μου
Αν οι θνητοί γλεντοκοπούν και μένα με σταυρώνουν οι σκέψεις μου
Ας είναι!
Αν σε κηδεία κλάψω από συγκίνηση
Ας είναι!
Κι αν πάλι σε κηδεία βάλω τα γέλια
Με καλωσορίζω!
Ας γίνει η νύχτα φράντζα μου αν έτσι νιώθω
Κι ο ήλιος ας στριφογυρνά στις τσέπες μου

Όταν ερωτευθώ όμως θα τον πάρω στις χούφτες μου
Και θα φωτίζω το πρόσωπό ΤΗΣ μέχρι να λιώσουν τα κόκαλά μου
Κι ο ήλιος να βρει τη σκιά του υποταγμένος στο φως ΤΗΣ

Φλώροι, χαμηλοβλεπούσες, σιωπηλοί δολοφόνοι των σκέψεων
Παραπληγικοί, σπυριάρηδες, χοντροί, απροσάρμοστοι
Μοναχικοί, ντροπαλοί, αυνανιστές και στερημένοι
(Και οι υπόλοιποι!)
Για σας τραγουδώ τη λάμψη του Αχιλλέα!
Βρείτε το πρόσωπό σας διπλωμένος τα ημερολόγια
Που ανακάλυψαν γελώντας και βρίζοντας οι μαστροποί σας
Αφήστε το δάκρυ σας να πνίξει τις συναναστροφές σας
Μην είστε ποτέ προσβλητικοί όμως
Βγάλτε το καπέλο σας και χαιρετίστε μ’ ένα βαρύθυμο χαμόγελο
Κι από τα χείλη σας θα γκρεμιστεί το σάπιο στολίδι του κόσμου

Διαβάστε και μελετήστε
Αποστηθίστε και ουρλιάξτε
Όπως κάθε φως μας συνδέει με το παρελθόν
Μόνο και μόνο για να χαθούμε στην ψευδαίσθηση του παρόντος
Πείτε τα παλιά τα λόγια του Βιγιόν
Και τα βογκητά του Μπωντλαίρ μην αρνηθείτε
Για να μάθετε να μιλάτε
γιατί κι η γλώσσα δεν είναι παρά η Βαβέλ των συνωμοσιών μας

Συνεχίζω πιο σίγουρος φίλε
Κι ελπίζω ν’ ακολουθήσεις
Θα πατήσω δυο φορές ένα κουδούνι τα μεσάνυχτα χωρίς να τρέξω
Θα πω ψέματα ότι έσπασα έναν καθρέφτη αυτοκινήτου
Θα περηφανευτώ για όσα έκανα
Αλλά μετά τέλος
Θα τα ξανακάνω λυτρωμένος
γιατί σώπασα όταν έπρεπε μ’ αυτόν τον ύμνο των καθυστερημένων