Ο Πάντα Μισώ κι ο Ποτέ Αγαπώ
Κυριακή αγκαζέ
με μαύρα καπέλα, γενάκι, μια μπάλα
πηγαίνουν στο πάρκο να πούνε "Allez!"
σε μαμάδες, παιδάκια, που κούνια-τραμπάλα.

Ο πάντα Μισώ μ’ ένα βλέμμα καρώ
σαν μύγα κοιτάζει μωρό που όλο κλαίει.
Ο Ποτέ λέει: "Κοίτα...Εξατμίζω μωράκι
— και λέξη δεν λέει!"

Η μαμά πλησιάζει τον πάντα ευθύς
και ρωτά "Κύριε, αχ, το παιδί μου πού είναι;"
Μα απάνω της αίφνης φαρδύς και πλατύς
πετιέται ο Ποτέ: "Η ψυχή σου αμήν. Ε;"

Όταν καθόλου μαμά και ούτ’ ένα παιδί
δεν στέκει πια ορθό μες στο πάρκο εκείνο,
βγάζει ο πάντα τρανή μια φωνή:
"Πιάσε Ποτέ! Τη μπάλα σου δίνω..."

(Και έριχνε ο ένας στον άλλον τη μπάλα
για ώρα πολλή στο άδειο πάρκο εκείνο).

Μετά. Κουρασμένοι. Κινούν για να φύγουν.
Και en face στη βροχή, είπαν: "Πάντα, εσύ
πόσο πάντα μισείς... Τι και πώς;"
"Ποτέ, αφού πίσω δεν πας! Εσύ ποτέ αγαπάς..."

Γιατί ο πάντα Μισώ κι ο Ποτέ Αγαπώ
τις Κυριακές αγκαζέ: Κι ό,τι δουν
και στο φως αναπνέει, το πνίγουν.

(Μα Δευτέρα με Σάββατο αργούν.
Και κοιτάζουνε τότε στο σπίτι με τρόμο
το χέρι αγάπης του ενός
στου άλλου τον ώμο).