Πώς να συνηθίσω στη μοναξιά
εγώ που αγαπήθηκα τόσο πολύ;
Έπαιζε το ραδιόφωνο ένα όμορφο μελαγχολικό τραγούδι
κι είχε πιάσει μια φθινοπωριάτικη βροχή
1η του Οκτώβρη.
Και τοτε έκλαψα. Η μοναξιά έρχεται.
Κι ο πόνος θα `ναι δικός μου
τι κι αν στέκονται άλλοι τριγύρω;
Όμως πορεύομαι. Τεντωμένο δοξάρι
ρουφώ τη ζωή στον αγώνα και στην αγάπη.
Τεντωμένο δοξάρι κι η μοναξιά ας φρενιάζει.
Όχι όπως εσείς
που δεν έχετε ούτε τη γεύση
από στυφό κυδώνι.
Σεις που σταυρώσατε τη νιότη
στα τεντωμένα μαλλιά
σε ρούχα μακρυμάνικα
και τα βράδυ τα μάτια να γυαλίζουν
από επιθυμίες ανείπωτες
κι οι ψυχές γεμάτες πάθη
σεις που εξορίσατε τη ζωή.
Θυμάμαι το καλοκαίρι στους δρόμους του χωριού
τα πόδια μου άσπρα απ’ τη σκόνη.
Τώρα τα χέρια άσπρα απ’ την κιμωλία.
Τι να πεις στα παιδιά που όλο ρωτούν
για τη μοναξιά και την υποκρισία;