Πικρός και άνυδρος του κόσμου ο καημός,
απλώνει ατάραχα στης δύσης τη βεντάλια.
Λαγοκοιμούνται οι φύλακες και δεν τον νιώθουν,
δεν ιστορούν στα παιδιά τους πονεμένα χαρτιά και φεγγάρια.

Απλώνει ατάραχα στα ψεύτικα βράδια,
κλειδώνουν τα στόματα και οι μυρτιές,
δυνάστες και θύτες κρεμάνε φωτάκια στις αλυκές.
Πονάω μητέρα, δε φέγγουν πτηνά.
Δεν ακούω ανάσες και φορτηγά.
Γιατί το ένα σκούζει, το άλλο κράζει;
Πόσο αγαπά το δάσος τη μιλιά;