Ξύπνησα με τούτο
το μαρμάρινο κεφάλι στα χέρια
κι ούτε που ξέρω να το ζωντανέψω.

Τσακισμένοι πάγκοι
θρυμματισμένη πραμάτεια
σκόρπια γυαλιά
λεπτοδείχτες που δείχνουν έναν άλλο χρόνο...

Με την πλάτη στημένη
στον τοίχο, χωρίς διαφυγή,
επιμένω να κρατώ
τη δυσβάσταχτη αγάπη.

...Πρόσωπα σκούρα
βλέμμα πανικού
φωνή σιωπής μια μαύρη σκιά
πετρώνει στα μάτια...

Σφίγγω στο χέρι μου
μια μοβ χάντρα, που βρήκα
ζωντανή σε μια γωνιά.