Κρατούσες το πλακάτ με τα λεπτά σου δάχτυλα.
Ο αέρας περνούσε μέσα απ’ τα δαχτυλίδια των μαλλιών σου
και γέμιζε ηλεκτρισμό.
Τα χείλη σου σφίχτηκαν. Μια απόφαση άνθισε στα μάτια σου.
(Κι εγώ να χάνω μέρα τη μέρα τη φωνή μου.
Δύσκολο να τους διδάξεις την αλήθεια.
Κι εξαιρετικά επικίνδυνο).
Κι οι άλλοι γύρω να περνούν αδιάφοροι.
Άνθρωποι σκυφτοί, που συνήθισαν τη λαιμαριά στο λαιμό τους.
Φορούν κάθε πρωί το καλό τους χαμόγελο για τον προϊστάμενο
και δε φωνάζουν ούτε όταν πονούν,
μην η φωνή τους θεωρηθεί αναρχική διαμαρτυρία...
Λοιπόν εμείς συνεχίζουμε. Μείναμε μόνοι.
Κρατάμε σαν φυλαχτά τα μάτια του μικρού
που πουλάει τις νύχτες τσίχλες
και την εικόνα του σακάτη με τα λαχεία
σκιά θλιβερή στο μισοσκόταδο.
Τα βράδια με κρατάς απ’ το χέρι και περπατούμε αργά
να μας χτυπήσει ο αγέρας το πρόσωπο.
Τριγύρω άνοιξη κι εμείς η ζωή.
Ως πού θα βαστάξουμε και τι μας μέλλεται ποιος ξέρει;
Προς το παρόν ζούμε και τραγουδάμε.
Πότε ψιθυριστά και πότε ασυγκράτητα τραγουδάμε.
Οι φωνές μας χάρτινες σαΐτες αιωρούνται στο μέλλον
να τις βρουν τα παιδιά και να παίξουν
παίζοντας ν’ αγαπήσουν
ό,τι κι εμείς απελπισμένα αγαπήσαμε.