Δεν είναι –οπωσδήποτε– καιρός για ψευδαισθήσεις.
Κι όμως κάθε βράδυ
σε ταξιδεύω σε τόπους που αγάπησα.
Σου φορώ το χαμόγελό σου
και σε κοιτάζω.
Ρυθμίζω στα μάτια σου το βλέμμα που πόθησα
και το χαίρομαι.
Στα όνειρά μου πάντα καλοκαίρι.
Το πρωί η ζωή κι η πόλη
με σφίγγουν σαν τανάλια.
Βήχω κι η καρδιά μου άρρυθμη.
Η φίλη μου γερνάει, μέσα
σε ακριβά εσώρουχα,
που δεν τα βλέπει κανείς.
Δεν είναι καιρός για ψευδαισθήσεις.
Κι όμως στην επαρχία που γεννήθηκα
η ζωή θα συνεχίζεται.
Μεσημεράκι για καφέ
στης Μαίρης. Την άλλη
θα τη λένε Λένα
ή οπωσδήποτε Πόπη.
Ανίδεες κι ήρεμες
θα πλήττουν διακριτικά
θα συζητούν για πράγματα αδιάφορα
ίσως για μένα
και για το πόσο τραβήχτηκε το πρόσωπό μου.
Απεχθάνομαι και ζηλεύω
που δεν έχω πια ούτε μια στιγμή
να πλήξω μα ούτε και να ρεμβάσω.