Μέσ’ στ’ αμαρτωλό το σπίτι
ήθελε να καταντήσω,
στην αμαρτωλή την στράτα
μ’ έσπρωχνε να περπατήσω,
το κορμί μου και τα νιάτα,
για το χρήμα, να πουλήσω.

Όχι, δε θα το κάνω αυτό, ποτέ μου δε θα πουληθώ,
στο βούρκο δε θα κυλιστώ, δε θέλω να ξεφτιλιστώ,
πρόστυχη δε θα γίνω,
φτωχή αλλά περήφανη και τίμια θα μείνω.

Μου `λεγε πως θα με πάρει
κι ότι μ’ είχε αγαπήσει
κι όμως, στ’ άτιμο παζάρι
πήγαινε να με πουλήσει
και το κόκκινο φανάρι,
τη ντροπή μου να φωτίσει.

Όχι, δε θα το κάνω αυτό, ποτέ μου δε θα πουληθώ,
στο βούρκο δε θα κυλιστώ, δε θέλω να ξεφτιλιστώ,
πρόστυχη δε θα γίνω,
φτωχή αλλά περήφανη και τίμια θα μείνω.