Φτωχό και δειλό αλητάκι,
γυρίζω, μικρό σπουργιτάκι,
στους δρόμους μονάχο,
μονάχο, μονάχο.

Κανένας για μένα δεν ξέρει,
που δέρνει τ’ αλύπητ’ αγέρι,
σπιτάκι αν θα `χω,
αν θα `χω, αν θα `χω.

Τ’ αστέρι που φέγγει, θλιμμένο
κοιτάζω δειλό και σωπαίνω
και πέφτω, πουλάκι, σε κάποιο παγκάκι,
στον ύπνο, βαθειά κουρασμένο.

Γυμνό και χωρίς πανωφόρι,
γυρνώ μέσα στο ξεροβόρι,
στους δρόμους μονάχο,
μονάχο, μονάχο.

Κι αν, όσο πεινώ και κρυώνω,
κανένας δε μου `πε με πόνο,
σπιτάκι αν θα `χω,
αν θα `χω, αν θα `χω.

Τ’ αστέρι που φέγγει, θλιμμένο
κοιτάζω δειλό και σωπαίνω
και πέφτω, πουλάκι, σε κάποιο παγκάκι,
στον ύπνο, βαθειά κουρασμένο.