Κουράστηκα να βλέπω το χρόνο να μικραίνει
και ψεύτικες αγάπες σε κάθε μου στροφή
κι απόψε, μ’ αγκαλιάζεις σαν να `μαστε δυο ξένοι,
ο έρωτας που φεύγει, δεν έχει επιστροφή.

Κανείς δε θα μπορέσει ποτέ, να φυλακίσει
τα όνειρα που έχω, την ίδια μου ψυχή
και φεύγω πάντα μόνος και βρίσκω εγώ τη λύση
κι αρχίζω τη ζωή μου ξανά, απ’ την αρχή.

Τα δικά μου όνειρα δεν έχουνε πατρίδα,
καράβια που με ταξιδεύουνε,
τις στιγμές που χάνομαι μέσ’ στην καταιγίδα,
αυτά με προστατεύουνε,
τα δικά μου όνειρα, τον κόσμο μού χαρίζουν
κι αγάπη αληθινή μου δίνουνε,
δεν μου παίρνουν τίποτα και δε με βασανίζουν,
ελεύθερο μ’ αφήνουνε.

Ακόμα σ’ αγαπάω κι ας μ’ έχεις εξοντώσει
με χάδια στημένα και τόσες χαρακιές,
μη μου ζητάς να μείνω, γιατί δεν έχεις νιώσει,
τα όνειρα, να ξέρεις, δεν έχουν φυλακές.

Κανείς δε θα μπορέσει ποτέ, να φυλακίσει
τα όνειρα που έχω, την ίδια μου ψυχή
και φεύγω πάντα μόνη και βρίσκω εγώ τη λύση
κι αρχίζω τη ζωή μου ξανά, απ’ την αρχή.

Τα δικά μου όνειρα δεν έχουνε πατρίδα,
καράβια που με ταξιδεύουνε,
τις στιγμές που χάνομαι μέσ’ στην καταιγίδα,
αυτά με προστατεύουνε,
τα δικά μου όνειρα, τον κόσμο μού χαρίζουν
κι αγάπη αληθινή μου δίνουνε,
δεν μου παίρνουν τίποτα και δε με βασανίζουν,
ελεύθερη μ’ αφήνουνε.

Τα δικά μου όνειρα δεν έχουνε πατρίδα...